Ray Cashman (US) review: Freddie |
 |
Ray Cashman is een Amerikaanse singer-songwriter die zijn nummers doorgaans haalt uit het rauwe leven met niet in het minst zijn eigen ervaringen. ‘A Gumbo Troubadour’ zoals hij het graag hoort die opgroeide in Texas waar hij zijn tijd doorbracht met het beluisteren naar oudere bluesgitaristen met als comfortfood BBQ sandwiches die later werden doorgespoeld met een Bud. Door het luisteren naar die doorleefde verhalen kwam de interesse bij hem op om ook maar te gaan schrijven en door te gaan reizen kwam de inspiratie vanzelf waardoor hij al zoveel teksten heeft geschreven dat hij nog moeilijk het aantal kan herinneren. Toen Ray Cashman in 2007 samen met Grant ‘Gabby’ Brown op de bluesharp en Jimbo Mathus op instrumenten van allerlei aard zijn Texassippi Stomp (2007) uitbracht werd dit album meteen genomineerd als ‘Best Traditional Blues Album’ van dat jaar. Cashman zijn laatste album ‘Rough and Tumble South’ dateert van 2012 maar eind mei brengt hij in zijn ‘homeland’ zijn nieuwe ‘Desolation’ uit en vandaag steekt hij in mijn cd speler. Deze ‘Desolation’ is meteen al het 5de full album van deze aimabele en uitzonderlijk sterke singer-songwriter. Het album bevat 11 tracks en buiten de traditional ‘You Don’t Know My Mind’ en Townes van Zandt zijn ‘The Highway Kind’ zijn de overige tracks allemaal van de hand van Ray Cashman. Vooreerst ben ik Ray ‘live’ gaan beluisteren en waren de nummers van dit album bijzonder sterk te noemen al was hij die avond enkel vergezeld van zijn ‘Martin’. Het album werd opgenomen bij ‘Guido’s South’ in Nashville TN met Mark Robinson aan het bedieningspaneel. Samen met Ray Cashman werd deze schijf dan ‘gemasterd’ bij ‘Sage Audio’ in hetzelfde Nashville. Voor de ‘making of’ van ‘Desolation’ deed Ray beroep op Mark Robinson die de dobro en de mondharp aka jews harp voor zijn rekening nam. Daniel Seymour speelt hier op de staande bas en geen drums maar Javier Jones op de mandoline om het moor akoestisch te houden. Opener is ‘Let The Good Times Roll’ wat meteen als PR mag worden aanzien voor New Orleans. De stem van Ray Cashman is doorleefd maar de klankkleur ligt soms toch ook tussen Het rauwe van Bob Dylan en CW.Stoneking en soms het fijnere van Cat STevens . De ‘jews harp’ van Mark Robinson komt mooi tot uiting op het nummer ‘Whiskey, Weed and Woman. Met ‘Wastin’ leunt Ray aan bij de ‘Vaudeville Blues’ uit de jaren 20 en luistert lekker weg. ‘Tennessee Blues’ brengt dan de blues richting Nashville en de blend tussen de stem van Ray en de metalen sound van de dobro met op de achtergrond een sublieme Daniel Seymour op de contrabas is uniek te noemen al lijkt het een gekend deuntje maar voorlopig moet ik je schuldig blijven welk maar het resultaat is bijzonder mooi. Het arrangement van Ray op Townes van Zandt zijn ‘The Highway Kind’ ligt buiten de verwachtingen en de extra toets van de accordion geeft je een ‘cajun feelin’ bij het beluistern van dit pareltje. Met ‘Snake Feast’ neemt Ray ons bij naar de ‘mountains’ en beleven we een feestje met ‘snake & moonshine’ en als we Ray Sashman mogen geloven is het lekkerder dan kip en bier. Mijn favoriet van dit mooie akoestische album is zonder meer de ballad ‘The Day After Hell Burns Out’, een nummer dat bijzonder meeslepend is en achteraf aangenaam in je hoofd achterblijft. Met deze ‘Desolation’ is Ray Cashman aan de weerspiegeling toegekomen hoe zijn huidige carrière zich vandaag moet voorstellen. De opnamen gebeurden in een zeer gemoedelijke sfeer en het leek meer op wat jammen met vrienden dan het opnemen van een nieuw album maar het resultaat is bewonderingwaardig mooi te noemen net als Ray zelf zijn wij ook tevreden dat we er hebben mogen naar luisteren…een zuiver, mooi en akoestisch album dat je in je verzameling moet hebben steken.
|
|
Tracks: Let The Good Times Roll |
|
more info: year: 2015 label: Nick Nack Records - KKR 016 distribution: promotion: Chulahoma Music (Ozzy van der Loo) band: |
|